دارم می کشم دونه دونه لحظه های ناب زندگیمو
خودم با دستهای خودم با اندیشه خودم
وای خدایا که برخاستن از این خاکسترچه دشوار است
پاهایم در گل مانده اند
می دانی پایم نیست دلم دیگر نمی لرزد نمی جنبد نمی بیند
دلم در گل مانده در گرداب تنهایی اسیر شده
نا امیدی همچون طنابی نفسم را گرفته
داره خفه ام می کنه
دیگه خودم هم هیچ تلاشی نمی کنم
دارم آروم آروم فرو می رم توی این گرداب
اصلا دست و پا هم نمی زنم
دیگه برای داشتن و نداشتن هیچی دست و پا نمی زنم

الان...

امروزدقیقا سه هفته است که دیگه ندیدمت

می دونی از تو فقط روزهای بیمارستان یادمه

درد

و لبهای به هم دوخته شده تو

که دندوناتو از درد به هم فشار می دادی

و وقتی که من پنهانی تو گریه می کردمو

می فهمیدی

بهم می گفتی برای چی گریه می کنی

یاده روزهایی می افتم که ناراحت بودی

خسته شده بودی از درد

و من بیخبر ازهمه جا بهت می گفتم

شاد باش خوب می شی تو که سرطان نداری

دردت درمان داره چرا ناراحتی

اما می دونی آخه من خودم هم نمی دونستم

.........