درد داری دلم می لرزد

درد داری بغضم می گیرد

درد داری عزیزم

همه دردهایت مال من

اما چه فایده ان که می سوزد تویی

پرنده بی پرم

مرغ بال و پر شکسته ام

غنچه حشکیده ام

تنهایی

هر چی که سنت بالا میره بیشتر حس می کنی که تنهایی

تو 18 سالگی فکر می کنی که پدرو مادرت درکت نمی کنن

تو 24 سالگی دوستات

تو 30 سالگی همسرت

تو 40 سالگی بچه هات

می بینی هر چی که می گذره

تو تنها و تنها و تنها تر می شی

امید و امید و باز هم امید

بسان رود

كه در نشيب دره سر به سنگ مى زند

رونده باش

اميد هيچ معجزى ز مرده نيست

زنده باش

سایه

درد

نمی دانم چه می خواهم بگویم

زبانم در دهانم باز بسته است
درتنگ قفس باز است و افسوس

که بال مرغ آوازم شکسته است
نمی دانم چه می خواهم بگویم غمی در استخوانم می گدازد
.....خیال ناشناسی آشنا رنگ

گهی می سوزدم گه می نوازد
درون سینه ام دردیست خونبار

که همچون گریه می گیرد گلویم
غمی آشفته دردی گریه آلود

... نمی دانم چه می خواهم بگویم

سایه

نشانه ها

می دونی الان که فکرشو می کنم می بینم خیلی بهم علامت دادی

هی تو گوشم خوندی

هی جلوی چشمم آوردی

هی بهم گفتی این داستان از من هم دور نیست

اما من نفهمیدم

می دونی راستشو بگم ته دلم لرزید به خودم گفتم نکنه که منو با این راه می خوای امتحان کنی

اما فراموش کردم

اما امتحانم کردی

برای من هم پیش آوردی

و چه سخته خیلیییییییییی

خودتم می دونی

همیشه فکر می کردم که از منو اطرافیانم این داستان دوره مال بقیه آدماس

اما نه دور نیست نزدیکه نزدیکه مثل خوره رفته اون بالای فکرم نشسته

و داره روح و جسم و فکرو ذهنمو آرزوهامو رویاهامو می خوره

می دونی صدای خورد شدن استخوانهامو می شنوم خیلی سخته

راستشو بگم کم آوردم آره داداش کم آوردم

اما باز کاسه گدایی به دست در خونه ات وایسادم

آیا سکه ای از اون همه نور و امیدت تو دل تاریک من می اندازی

نمی دونم

چشم انتظارم

اما الان فقط ممکنه معجزه این در بسته رو باز کنه

هیچ کلید دیگه ای بهش نمی خوره

حتی شاه کلید

هیچ دزدو رهزن دلی هم نمی تونه بازش کنه

فقط کار کار خودته و بس

نمی دونم...

سر در نمی یارم

دلم برات ریش شده

آخه چرا تو عزیز دلم

چرا آرزوهای تو باید خاکستر بشه

اون همه بدبیاری بس نبود برات

حالا زندگیتم باید بدی

می خوام هرچی آرزو تو سینه داری

یا هر چی که دوست داری برات برآورده کنم

یا کاری بکنم که شاد بشی

یا دست کم غمگینت نکنم

هزار سینه شکسته و آه سرد من

برای درد تو کم است

می دانم که ملافه را چنگ می زنی تا فریاد نکشی

...

ای خدا از این زندگی سوخته تو

و از درد جانکاه من

درد درد و باز هم درد سهم تو از این روزهاست

عزیز پر شکسته ام