ذوق کور

چه خوش خیال بود
چقدر تدارک دیده بود
گلدان خالی
در آرزوی بهار
تا شاید دانه ای
گلی
همدمی
همراهی
بیاید
این همه تلاش رادر ک و تقدیر کند
پاسخ سکوت هم نبود
سیلی محکمی بود
که به پاس تلاش او به صورتش خورد
طوفانی که آمد و همه چیز را با خود برد
شوکه شد
تنش لرزید
دستاش یخ زد
اما از همه بدتر دل کوچولوش شکست
همه ذوق هم کلام شدن با یه گل تازه در دلش کور شد
دیگه اشتهایی نداشت که دانه ای ببلعه
گویا برای همیشه سیر بود
از سیلی روزگار

سیب سرخ حوا

بیا سیب آوردم سیب سرخ حوا
بوی گندم بهشتی دارد
خیلی گران نیست
امتحان کن
پشیمان نمی شوی
آبدار و شیرین است
قیمتش...
خیلی گران نیست
به هیجانش می ارزد
باید زندگیت را بدهی
تو را به خلسه می برد
قول می دهم

یاد پارسال

چقدر این روزها تو را در من زنده می کند
لبخندهای زورکی
پنهان کاری
چهره ای پر درد
و چشمانی زرد
دل به هم خوردگی
و باران بی انتها
و آسمان دلگیر
وای که چقدر از آنها بیزار بودی
یاد سبزه دم پنجره
که به امید آمدنی سالی نکو
گره اش زدی
اما انگار که اون تورو به سیزده بدر
مرگ گره زده بود
بدون آش و کوفته سیزده
امسال هم مثل پارسال باران زیاد بارید
و با هر نم آن یاد تو در من زنده شد
کاش فراموشی مرا به کام خود می کشید
گاه دانستن و به خاطر آوردن تنها دردی است
نه التیام می یابد و نه عمیق تر می شود

دلتنگی دل

دل من وامدار توست

قدری تنگی می کند

انگار هوای پر زدن به سرش زده

هوایی شده

اما چه چاره که

محکوم به ماندن در این گوشه سرد و دلگیر است

کاش خیال دستش را می گرفت

و باهم ره می سپردند

به هر جا که او می خواست

اما می ترسم آن زمان که خیال دست به کار شود

بهار رفته باشد و دل من

تنگتر در این گوشه

تندتر بزند